Craig Angel Andre"
Sessiz ve karanlık bir gecenin ortasında, uyandığında etrafında kimsecikler yoktu. Bir odanın içindemiydi ki? Hayır burası öyle bir yere benzemiyordu. Etrafta ki evler, arabalar ve yürüyen kişilere bakılırsa, sokaktaydı. Burası neresi idi? Caddenin ortasında niye yatıyordu ki? Etrafında ki evler ve arabalar yanmış ve paramparça bir haldeydi. Etrafta ki herkes bağırıyor, ağlaşıyor ve birbirlerini arıyordu. Nerede ve ne durumda olduğunu hala tam olarak çözememişti. Ayağa kalkıp yürümeye başladığında, farkettiği ilk şey gözlerinin bulanık gördüğüydü. İlerledikçe, görüş alanı artıyordu. Gerçekten zaman geçtikçe, ne durumda olduğunu merak ediyordu. Birileri, kesinlikle bir oyunlar ceviriyordu. Dün gece uyurken, herşey yerli yerindeydi. Ne zaman, sokağın ortasına düşmüştü ki? Nasıl bir meteor düşmüştü de, kendisini buraya savurup şehri yerle bir etmişti. Belki de yeni uyandığı için kafası basmıyordu. En azından bir süre sonra kendine gelip herşeyi anlayabilirdi.. Biraz daha ilerledikten sonra, arkasından bir ses Craig'i durdurmaya yetmişti. "Kimsin? Eğer 5 saniye içinde rapor vermezsen, öleceksin!" Sesi çok net ve kesin gibi duyuluyordu. N'olduğunu bir türlü anlayamamıştı. Asâsının yerinde olmadığını hissedebiliyordu. Arkasını dönmeden, o soğuk ve bir o kadar da anlamlı ses tonu ile konuşmaya başlamıştı bile; " Adım, Craig A. Andre. Şu anlık ne olduğu hakkında bir fikrim yok. Belki sen anlatabilirsin, burası neresi?" dedi..
Asker, asasını indirmiş yavaşca Craig'e doğru yürüyordu. Asasını indirirken bile, ne kadar acemi ve yeni olduğu, elinin titremesinden belli oluyordu. Craig ile arasında ki mesafeyi koruyarak konuşmaya başladı. "Sesinden anlaşıldığına göre benimle dalga geçmiyorsun. Ama kaç senedir uyuduğunu bilmiyorum .. Yıl 2094. Savaşın, 25. yılı. Roma'da başlayan kavga, buraya kadar atladı. Çoğu kişi, Ölüm Yiyenlerin tarafına geçti. Sende onlardan mısın?" dedi, asker. Craig, arkasındaki kişiye inat dönmüştü. Asker, asasına asılana kadar; Craig çoktan, iki elini tutup karşısında ki kişiyi nakavt etmişti bile. Asker, hareket edemeyeceği bir şekilde, yerde duruyordu. Craig, askerin kulağına eğilip konuşmaya başladı. "Kim olduğum seni ilgilendirmez. Ne olduğumda öyle..". Burda daha fazla durup vakit kaybedemezdi. Askeri, rahat bırakıp hızlıca ordan uzaklaşmaya başladı. İşin ilginci, yürüdükçe hep aynı yerde olduğunun farkına varmıştı. Değişik bir şekilde yol hiç bitmiyordu veya bir sona varmıyordu. Sol taraftan, beyaz saçlı ve değişik bir saç stili olan uzun boylu bir adam belirmişti. Craig, kişi yaklaştıkca simasını cıkartıyordu. Kakashi.. Uzun süre sonra, ortalarda beliren ıssız adam..
Craig, bugün belkide ilk defa gülümsemişti. Şu an ki durumda bile onu özlediğini farketmişti. İkisi de konuşmuyordu. Sadece ilerlemeye başlamışlardı. Sanki bir oyun gibi geliyordu, Craig'e. Ama hepsinin bir açıklaması olmalıydı. Yada olabilirdi. İkisinde de rahat ve düzgün bir tavır vardı. Etrafta ne ölüm yiyenler ne de seherbazlar gözüküyordu. Craig, son bir defa etrafına baktı ve sonra bir kez de Kakashi'ye. Kakashi, her zaman ki havalı bakışı ile Craig'i süzerken konuşmaya başladı. "Özür dilerim dostum.. Avada kedavra!" dedi.. Craig, ne olduğunu anlamadan kendini yerde bulmuştu. En beklemediği yerde, beklemediği bir kişi tarafından vurulması belki de ona şu an en çok acı verendi... Gözleri kapandığında, bir daha hiç açılmayacak mıydı? Craig, buna emin olmaya başlamışken, bir anda bir sesle tekrar kendine gelmişti. Dün gece yattığı yatağında uyanmıştı, bir kez daha*. 19 yıllık yaşamı boyunca, belki de gördüğü en gerçekçi rüya idi. Kalkar kalkmaz, ilk yaptığı camdan dışarı bakıp, güzelliklerle dolu New York şehrini izlemek olmuştu..
